PANAGIOTIS-MICHALOPOULOS: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος: Η ιστορία (τέχνης) της ζωής του…

1. Ένα ενθύμιο της συλλογής μου (το πρώτο) είναι το «βραβείο» μου στην πρώτη τάξη του Δημοτικού σχολείου (ιδιωτικού στη Ν. Σμύρνη) που με έστελνε στα 7 χρόνια μου, η λογίστρια (τότε) μητέρα μου. Το βραβείο, ήταν ένα εικονογραφημένο παραμύθι, το «ο πιστός μολυβένιος στρατιώτης», του Άντερσεν.

2. Μεγάλη δε ήταν η χαρά μου όταν μου αγόρασαν το πρώτο σχολικό βιβλίο μου, το αναγνωστικό με «τα καλά παιδιά» για εξώφυλλο... Τόση μεγάλη χαρά, που βγήκα με το βιβλίο στην αυλή στο μεγάλο μας κήπο, και χόρευα - χοροπηδητά!

3. Μετά, η συλλογή μου εμπλουτίστηκε με τα ενθύμια που έπαιρνα κάθε χρόνο στην αποφοίτηση από τάξη σε τάξη, στο κατηχητικό σχολείο, στο κατώτερο, σαν μαθητής του Δημοτικού, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’50.

Είναι στη συλλογή μου. Υπέροχες καρτέλες με έχρωμη θρησκευτική εικονογράφηση.

Στο σχετικό ντοσιεδάκι δε, έχω και φωτογραφίες με όλα τα παιδιά, τους συμμαθητές μου στην είσοδο της εκκλησίας της ενορίας μου (Ζωοδόχος Πηγή, Άνω Δάφνης – πρώην Κατσιπόδι). Σε μια δε από αυτές, είμαι δίπλα στον νεαρό τότε κατηχητή μου, τον Νικόλαο Δρόσο (γείτονα μου, κοντά στο σπίτι που γεννήθηκα) τον σημερινό γέροντα μητροπολίτη Καρπενησίου!..

4.
Όταν δε κυκλοφορήσαν στην Ελλάδα τα κόμικς του Ντίσνεϋ, ήμουν (μαθητής ακόμα του Δημοτικού), ήμουν από τους πρώτους που έσπευσε να αγοράσει τα σχετικά τεύχη.

5. Και η συλλογή μου μεγάλωνε με τα «Κλασσικά εικονογραφημένα»!..

6. Και φτάνουμε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70, όταν ένα τροχαίο (χτύπησα στο πόδι) με έριξε με γύψο στο κρεβάτι του Ασκληπιείου της Βούλας.

Με επισκέφτηκε τότε ένα παλιό κατηχητόπουλο μου (τότε πήγαινε δημοτικό στο Αιγάλεω), διάσημος αρχιτέκτονας πια, ο Θεόδωρος Κοντοπίδης, με μάστερ στην Αμερική. Με ρώτησε αν θέλω να μου ψωνίσει κάτι από το περίπτερο, και εγώ του ζήτησα τον… «Αστερίξ»!

Εκείνος τότε, έδειξε έντονα ότι ντρέπεται (σοβαρός άνθρωπος) να πάει να ζητήσει ένα τέτοιο περιοδικό! Τελικά πήγε!
Ας είναι αναπαυμένη η ψυχούλα του καλού αυτού παιδιού, που «έφυγε» νεότατος (πολύτεκνος – οικογενειάρχης - υποψήφιος καθηγητής πανεπιστημίου) το 1998!..

7. Ένα δε βιβλίο μου, τα «Γράμματα Διαμαρτυρίας» που εξέδωσα στην δεκαετία του ’80, ήταν διακοσμημένο με δικά μου σκίτσα που έφτιαξα τότε (σαν σχεδιαστής) με το πενάκι μου της σινικής μελάνης.

8. Παράλληλα τότε, έκανα και γνωριμίες γάμου. Σε αυτές, στόχος πρώτος ήταν η επικοινωνία, η αγνή φιλία, με αποτέλεσμα να βλεπόμαστε με αρκετές κοπέλες σαν φίλοι περιστασιακά, ακόμα και αν δεν ευδοκίμησε (είτε από μέρους τους ή από μέρους μου, ή από κοινού) ο απώτερος στόχος.

Η Ελένη μάλιστα (η σημερινή «κυρία» Ελένη) είχε γνωρίσει παρά πολλές από τις κοπέλες αυτές.

Όπως την Αμαρυλλίδα από την Ν. Σμύρνη, την Φωτεινή Καϊμάκη μια καθηγήτρια φιλόλογο από τον Άγιο Δημήτριο, μια θεολόγο από τον Ασπρόπυργο, μια Ευγενία - ψευτοθεούσα - κοινωνική λειτουργό του Νοσοκομείου Παίδων, μια βοηθό χειρουργείου νοσοκομείου οφθαλμιατρείου, μια οικονομολόγο – την Ελένη Αργυριάδου από την Μυτιλήνη, την Αγγελικούλα από την Σαλαμίνα (που της έραψε της Ελένης και το φόρεμα της εγκυμοσύνης της στον Παύλο) και πολλές άλλες κοπέλες…

Όπως ΚΑΙ μια κοπέλα, την Καλλιόπη - ψευτοθεούσα κι αυτή - η οποία έμοιαζε στην Ελένη στο ότι ξαναβρεθήκαμε και με αυτήν μετά από μακρά διακοπή (είχε αρραβωνιαστεί κι αυτή και χώρισε).

Με αυτήν την Καλλιόπη λοιπόν, και την Ελένη (πριν παντρευτούμε) βγήκαμε οι τρεις μαζι έξω μια μέρα, και πήγαμε στο θέατρο Ακροπόλ (τους κέρασα τα εισιτήρια), τότε, σε μια βόλτα μας. Έπαιζε ο Βουτσάς, και εμείς ήμασταν πρώτη θέση στο κέντρο στον εξώστη. Εγώ στη μέση, και οι κοπέλες δίπλα μου.

Δεν την είδαμε όμως όλη την παράσταση, διότι για πρώτη φόρα έβλεπα στο θέατρο τέτοια προστυχιά (το έργο ήταν απαράδεκτο) και αποχωρήσαμε αφού ξεφώνησα επί τόπου τον Βουτσά αποκαλώντας τον «ντουλάπα του αίσχους»!