Δεν χαθήκαμε.
Παρακολουθούμε και απλώς περιμένουμε να κατακαθίσει η σκόνη, από την ξαφνική αποχώρηση, που έχει αποδιοργανώσει, ως φαίνεται, κάπως τα πράγματα εκεί στην Ξάνθου.
17 Δεκεμβρίου 2010 11:08 μ.μ.
Άλλοι όμως - όπως φαίνεται κ. Καρδάση μας – άλλοι είναι εκείνοι που «αποδιοργανώθηκαν» στ’ αλήθεια.
Μετά την «ξαφνική αποχώρηση» – μαχαιριά στην καρδιά μου (13/11/2010) εγώ επέζησα τελικά, πάρα της περί του αντίθετου προσδοκίες του τρίου. Και επέζησα, και ήρεμος ήμουν και καλά οργανωμένος.
Ήταν (η «ξαφνική αποχώρηση») Σάββατο 13/12. Το επόμενο Σάββατο λοιπόν το πρωί, με πήρε η κυρία στο κινητό. «Παναγιώτη, η Ελένη είμαι» μου λέει. «Έλα Ελένη μου, τι κάνεις;» της λέω. «Καλά είμαι, εσύ τι κανείς;» μου απαντάει. Μετά από αυτά τα προκαταρτικά, με ρώτησε αν είμαι στο σπίτι για να περάσει να πάρει ένα ηλεκτρικό τρυπάνι χειρός (το «μπλακ & ντέκερ που είχα από τα νιάτα μου) για να το έχει λέει στο νέο της σπίτι για διάφορες εργασίες της εκεί. Της είπα ότι μπορεί να περάσει για να το πάρει, όπως και έγινε. Είχα μάλιστα μαστορέματα εκείνη την ημέρα στο σπίτι και ήταν όλα ανοιχτά... Και εκείνη την στιγμή - όταν ήρθε η κυρία - ξεκουραζόμασταν στη βεράντα μου εγώ με τον κ. Νίκο, τον γείτονα τεχνικό που με βοηθούσε…
Μπήκε λοιπόν από την κυρία είσοδο η κυρία, πήρε το εργαλείο και φεύγοντας είπε… «καλημέρα σας κ. Νίκο»! Και έφυγε, σαν… κυρία!
Επανήλθε όμως πάλι μετά από μια εβδομάδα. Είδε ότι είχα πετάξει στην αυλή όλη τη σαβούρα της, και μου ζητούσε… ένα μαχαιράκι που είχε λέει και καθάριζε κολοκυθάκια, κάτι όμως που εγώ αγνοούσα.
Πέρασε και μερικές μέρες μετά, με ένα καροτσάκι και πήρε κάτι φυτά της από την αυλή.
Μετά από λίγες μέρες πάλι, που τα είχα όλα ανοιχτά ξανά και καθάριζα το σπίτι, βγαίνοντας κάποια στιγμή στην αυλή, από το πλάι, την είδα ξαφνικά μέσα στον κήπο και τρόμαξα! Δεν ξέρω τι έψαχνε πάλι, αλλά της πρότεινα να την κεράσω καφέ και δέχτηκε, και πέρασε μέσα.
Πάνω στον καφέ λοιπόν, μου είπε ότι ο γιος θέλει να κάνει κάτι πρόσθετες σπουδές στα ηλεκτρονικά του, ότι τους απειλεί ότι θα πάει στο εξωτερικό γι αυτό, και ότι αν μείνει εδώ θα πρέπει να πληρώσει σε μια εταιρία που δίνει τέτοιες γνώσεις 12.000 ευρώ! Πάνω στον καφέ λοιπόν η κυρία ζητούσε από μένα να ενισχύσω τον κανακάρη της οικονομικά για την μετεκπαίδευση του αυτή…
Τον κανακάρη της που εργάζεται εδώ δίπλα στο σπίτι μου σε μια πολυεθνική εταιρία πληροφορικής που φτιάνει αμυντικά συστήματα για κράτη, από ότι έχω καταλάβει. Την ρώτησα την κυρία πόσα παίρνει τώρα ο Παύλος, τώρα που λέει ότι διπλασιάστηκε ο μισθός του, αλλά η κυρία δεν μου απάντησε.
Πρόσθεσε όμως, ότι και η κόρη της η Ζωή θέλει χρήματα να της δίνω (αυτή η κόρη που λέει συνέχεια ότι δεν πρέπει να είμαι σίγουρος πως είμαι εγώ ο φυσικός της πατέρας), και η κυρία αποφάσισε ότι πρέπει να την χρηματοδοτώ αυτήν την καλή κόρη, με… 400 ευρώ το μήνα!
Βέβαια, είναι και ένα 15ετές δάνειο που πήραμε (η κυρία στο όνομα της, με εμένα εγγυητή) για τις συμπληρωματικές εργασίες της οικοδομής (τα πρώτα έξοδα ήταν καθαρά δικά μου από την εργασία μου στο αεροδρόμιο) τις δόσεις του οποίου δανείου πληρώναμε από τον οικογενειακό κορβανά όλα αυτά τα χρόνια. Έχουν μείνει λοιπόν 5 χρόνια ακόμα, και η κυρία (πάνω στον καφέ, που λέγαμε) μου ζήτησε να πληρώνω εγώ πια τη δόση των 200 ευρώ. Της πρότεινα να μοιραστούμε το ποσό αφού οι εν δυνάμει κληρονόμοι μου (Παύλος 23 ετών, και Ζωή 19 ετών) είναι και δικά της παιδιά. Εκείνη τότε – η κυρία - έγινε έξαλλη! Δεν το δεχόταν αυτό, διότι λέει έχει περισσότερα έξοδα τώρα, τώρα που πληρώνει και νοίκι! Της απάντησα ήρεμα ότι το σπίτι (τα δυο μπροστινά δωμάτια) είναι άδεια και ότι μπορεί να έρθει να μείνει με την κόρη της (αφού μόνοι τους φύγανε, «ξαφνικά», δεν τους εδίωξα εγώ) και ας μείνει αν θέλει ο γιος στο διαμέρισμα που νοίκιασαν… Ο γιος, που έκανε την επανάσταση να μένει μόνος του, μακριά από τον πατέρα του. Ο γιος, που είναι και οικονομικά ανεξάρτητος πια, και που αυτοί (μάνα και κόρη) έσπευσαν να τον ακολουθήσουν, μαζεύοντας μέσα σε μια νύχτα (12/11 προς 13/11) τα πράγματα τους («η ξαφνική αποχώρηση» που λέει και ο κ. Καρδάσης)!
Η κυρία, δεν δέχτηκε να επιστρέψει, και πρόσθεσε μάλιστα στις απαιτήσεις της (πάνω στον καφέ, που λέγαμε) εκείνη την πάγια, το να τους γράψω δηλαδή την υπερκείμενη ημιτελή κατοικία! Διαφορετικά, με απείλησε, θα την διεκδικήσουν δια της νομικής οδού αφού πια (κατά την άποψη της) είναι ... όλη δική τους, λέει!
Της απάντησα ότι αφού νομίζουν ότι είναι δική τους η οικοδομή (δυο όροφοι στα μπετά), τότε τι μου ζητάνε να πάμε σε συμβολαιογράφο και να τους τη γράψω; Δεν έχουν πάρα να την τελειώσουν και να έρθουν να την κατοικίσουν!
Πάνω σε αυτό, η κυρία πετάχτηκε όρθια, και ήταν σαν το θηρίο το ανήμερο!
Τρόμαξα τότε! Πάγωσε το αίμα μου και κόπηκε η ανάσα μου! Ήμουν και μόνος, και δεν ήξερα πώς θα αντιδράσει. Τελικά, άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω να φύγει…
Και τότε ανάπνευσα με ανακούφιση αφού λίγο πριν φοβόμουν μήπως σκεφτεί να χτυπήσει και το κεφάλι της σε κανένα τοίχο (ή κάτι τέτοιο) για να με κατηγορήσει μετά ότι την χτύπησα, αφού έχει αποδείξει στο πρόσφατο παρελθόν ότι είναι «μανούλα» σε κάτι τέτοια κόλπα!
Μετά από αυτό, έσπευσα και άλλαξα κλειδαριά στην πόρτα της εισόδου, και στη συνέχεια ασφάλισα και την αυλόπορτα!
Καταλάβατε τώρα κ. Καρδάση μας;
Καταλάβατε πού αλλού (όταν δεν μαγείρευα) πού αλλού έτρωγα τον χρόνο μου; Όταν δεν ήμουν τον τελευταίο καιρό αρκετά μαζί σας στο Ίντερνετ, τόσο πολύ όσο παλιά;
KYRIA-ELENH
2 ΣΧΟΛΙΑ:
Η stavroula είπε...
Edw isxuei h paroimia gia thn oikogeneia.
Kai thn pita sto piato k ton skulo xortato.
18 Δεκεμβρίου 2010 8:04 μ.μ
Ο P. MICHALOPOULOS είπε...
Ναι, έτσι ακριβώς είναι – όπως τα λες – αγαπητή Σταυρούλα!
Το ίδιο ακριβώς με εσένα διαπίστωσε (έτσι εκφράστηκε), και μια φιλική μου οικογένεια, ένα θρησκευτικό ζευγάρι εδώ στην περιοχή (που το γνωρίζω από τότε που τα παιδιά μου και τα παιδιά τους πήγαιναν μαζί στο ίδιο δημοτικό σχολείο) και που με επισκέφτηκε για μια ώρα (8 με 9, την ώρα που έγραφες αυτό το σχόλιο σου) για να μου ευχηθεί για τις γιορτές και για να μου συμπαρασταθεί.
19 Δεκεμβρίου 2010 2:32 π.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου