Σε ευχαριστώ θερμά, αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ Μιχάλη...

Σε ευχαριστώ θερμά, αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ Μιχάλη, για την σκέψη σου αυτή να μου αφήσεις ένα σχόλιο με χαιρετισμό λόγω της αναχώρησης σου, ένα σχόλιο με ευχές, και, για το προσωπικό μου έργο. Σε ευχαριστώ, και πάλι, πολύ με συγκίνησες, φίλε!

Αυτά τα καλά σου λόγια, πολύ με στηρίζουν και με κάνουν να πιστεύω ότι δεν έχω μόνο σταυρωτές (π.χ. τους παλαιοημερολογίτες, π.χ. τους «δικούς» μου ρασοφόρους, που επιβουλεύονται και τη ζωή μου ακόμα, π.χ. και όλες τις άλλες τις απανταχού «χριστιανο»Φασιστικές δυνάμεις), δεν έχω μόνο σταυρωτές αλλά έχω και ένα Σίμωνα Κυρηναίο, τον αδελφό Μιχάλη!.. Να είσαι καλά! :-)

Εύχομαι λοιπόν και εγώ, ολόψυχα, τα ίδια:

Είθε ο εκ νεκρών Αναστάς Χριστός να σου χαρίζει υγεία και δύναμη. Καλή συνέχεια και στο δικό σου έργο, σε κάθε τομέα της ζωής σου!

«XAIRETISMATA»! :-)

Καλό ταξίδι, καλά να περάσεις, καλή επιστροφή!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

stavroula είπε: Euxomai olh h palioparea na episkeutei to neo istologio :)

P. MICHALOPOULOS είπε: POIA palioparea ???

stavroula είπε: Hra, Anastasia,Aggelos k olous pou sunantousa sta XAIRETISMATA!

P. MICHALOPOULOS είπε:
1. Η Ήρα, είχε (διέκοψε λέει) διασυνδέσεις με την ΟΟΔΕ που με καταδιώκει εδώ και χρόνια τώρα!.. 2. Η Ντίνα, έμπαινε μόνο για να με μαλώσει όταν έγραφα για τον Χριστόδουλο τον οποίον εκείνη έλεγε ότι τον πήγαινε ό,τι (προδοσίες κλπ) και αν έκανε!.. 3. Ο Άγγελος, ενδιαφερόταν μόνο για το μοναστήρι "τους" (το παλαιοημερολογίτικο) του Εσφιγμένου, εκμεταλλευόμενος (με την καλή έννοια) την μεγάλη δημοτικότητα του μλογκ «χαιρετίσματα»!.. 4. Όλοι οι άλλοι; Ποιοι; Πού είναι τώρα; Σε «διακοπές», προφανώς!!!.. Ναι, η Αναστασία κάτι τέτοιο είχε δηλώσει ότι θα κάνει (ότι θα πάει διακοπές) τον άλλο μήνα!!!..:-)
Παναγιώτης
Υ.Γ.
Ο πιο ντόμπρος φαίνεται ότι ήταν ο Μιχάλης, του παλαιού και αυτός νομίζω, που με αποχαιρέτησε με πραγματικό φιλικό πνεύμα (φεύγοντας για τις διακοπές του), πριν συμβούν οι γνωστοί σε βάρος μου τραμπουκισμοί...
Ξέχασα και την Ζωή («Ρομφαία») που έχει δείξει καλή σχετικά εικόνα (του παλαιού εορτολογίου και αυτή), αν και στην ιστοσελίδα που έχει με κάποιον Γιάννη, στην «ορθοδοξία – φορουμαπ», μου φέρθηκαν όπως και οι υπόλοιποι εχθροί μου και αμείλικτοι διώκτες μου!!!..

http://xairete.blogspot.com/2008/07/blog-post_7190.html

Ο Μιχάλης είπε:
(27 Ιούλιος 2008 10:53 μμ)

«Παναγιώτη, χθες γύρισα από την άδεια μου (δεν είχα internet εκεί που πήγα) και διαβάζοντας τις απαντήσεις παραπάνω στεναχωρήθηκα διότι απ' ότι κατάλαβα δύο φορές μέσα στο μήνα σου σταμάτησαν το blog σου επειδή ήσουν ενοχλητικός για κάποιους. Εύχομαι καλή δύναμη στη νέα σου προσπάθεια και να ξέρεις ότι θα παρακολουθώ ανελλιπώς το xairete. Kαλό κουράγιο . Μιχάλης»

http://xairete.blogspot.com/2008/07/blog-post_7190.html

Τα είπαμε πάλι με την Αναστασία. ΤΟ Ανέκδοτο της ζωής μου!..

ο FORUMEPISKEPTHS έγραψε
Τρίτη, 10 Ιουνίου 2008 1:02 μμ:

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ: «Για κοίτα Παναγιώτη κάτι πράγματα... Ίσως και να είχαμε συναντηθεί! Ποιος ξέρει???»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Σίγουρα, θα είχαμε συμπέσει χρονικά σε κάποιους από τους τόπους αυτούς, στα κηρύγματα, στον εκκλησιασμό, και ίσως και στις εκδρομές. Μάλλον όμως δεν θα είχαμε συναντηθεί διότι θα με θυμόσουν από το γεγονός ότι δεν θα είχες σταματήσει (από τότε, από την δεκαετία του ‘60) μέχρι σήμερα να γελάς από τα αστεία μου, που και αυτά είναι αξέχαστα για όσους με γνώρισαν στις διάφορες εκείνες εκδηλώσεις.

Ο πατήρ Αυγουστίνος, ποτέ δεν γέλασε τόσο πολύ στη ζωή του, όσο μια φορά στη Φλώρινα όπου έκανα (παρουσία του) μια ψυχαγωγία, το 1969 αν θυμάμαι καλά. Ναι τότε ήταν, τώρα θυμάμαι ότι υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία στο πολεμικό ναυτικό στο ναύσταθμο Σαλαμίνας στην τεχνική διεύθυνση (σχεδιαστήριο) όταν έμαθα ότι οι φοιτητές που σπούδαζε ο π. Αυγουστίνος θα έκαναν μια πολυήμερη εκδρομή, γυρίζοντας πολλά μέρη της Ελλάδας με τελική κατεύθυνση τη Φλώρινα.

Ζήτησα λοιπόν για τις μέρες αυτές άδεια από την υπηρεσία μου και μπόρεσα έτσι να συμμετάσχω και εγώ στην εκδρομή αυτή, για την όποια κρίθηκα απαραίτητος λόγω των ψυχαγωγικών μου γνώσεων. Απαραίτητες γνώσεις, τόσο για τη διάρκεια της διαδρομής μέσα στο πούλμαν όσο και στα διάφορα μέρη που κάναμε σταθμούς και υπήρχαν εκεί διάφορα θρησκευτικά ιδρύματα (ορφανοτροφεία κ.λπ.) που συνδέονταν με την αδελφότητα (Ο ΣΤΑΥΡΟΣ) όπου έκανα μια σύντομη ψυχαγωγία..

Τελικά, φτάσαμε στη Φλώρινα, και τότε με έκπληξη διαπιστώσαμε (η «φήμη» μου από την «περιοδεία» είχε φτάσει εκεί, αλλά παραποιημένη) ..ότι η μητρόπολη είχε τυπώσει προσκλήσεις προς διάφορα σημαίνοντα θρησκευτικά πρόσωπα της τοπικής Εκκλησίας, σε πολλούς συνεργάτες του μητροπολίτη, σε κατοίκους της Φλώρινας (ανάμεσα στους οποίους και οι 100 πρώην μουσουλμάνοι τους οποίους είχε βαφτίσει στο ποτάμι), αλλά και σε αρκετούς επίσημους (τοπικούς παράγοντες, πολιτικούς και στρατιωτικούς), προσκλήσεις για να παραστούν το ίδιο βράδυ στην μεγάλη αίθουσα (της «Αγάπης», στη Φλώρινα) διότι λέει: «φοιτητές του ιδρύματος του μητροπολίτη από την Αθήνα θα παρουσιάσουν πλούσιο πρόγραμμα θρησκευτικού περιεχομένου»!!!

Φυσικά, τίποτε από αυτά δεν συνέβαινε, διότι ο ενθουσιασμός από τα μέρη που περάσαμε και είχα κάνει από μια πρόχειρη ολιγόλεπτη ψυχαγωγική παρουσίαση, δεν αφορούσε σε κάτι το θρησκευτικό, ε; Αφορούσε σε κάτι αυτοσχέδια κωμικά σκετς που τα παρουσίαζα σχεδόν μόνος μου (ό,τι μου ερχόταν κάθε φορά), αφορούσε ακόμα και σε κάτι σπαρταριστά ανέκδοτα, και σε κάτι ταχυδακτυλουργικά κόλπα στα όποια επίτηδες έκανα γκάφες και «αποτύγχαναν» ώστε να προκαλούν περισσότερη ευχαρίστηση στα παιδιά (ιδρυμάτων κλπ) που με παρακολουθούσαν.

Έπεσε λοιπόν πανικός λόγω της έλλειψης του «θρησκευτικού» προγράμματος, προγράμματος που ωστόσο είχε ήδη αναγγείλει ο μητροπολίτης ότι θα πραγματοποιηθεί.. Τότε ο π. Δανιήλ (σαν τον πνιγμένο που αρπάζεται από τα μαλλιά του) απευθύνθηκε σε μένα και μου ζήτησε (συνωμοτικά) να ετοιμάσω κάτι, για το βράδυ, ό,τι και να είναι! Τη στιγμή αυτή, μας πλησίασε ο π. Αυγουστίνος και μας δήλωσε ότι περιμένει κάτι το πολύ σοβαρό και εξαιρετικά ποιοτικό, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα αντιδρούσε με το να σηκωθεί και να φύγει από την αίθουσα αφήνοντας μας όλους (εμάς, τους επισήμους κλπ) σύξυλους! Μου κόπηκαν τα γόνατα όταν το άκουσα αυτό, και γυρίζοντας το πρόσωπο μου προς τον π. Δανιήλ τον είδα που μου έκλεινε το μάτι με νόημα, για να με ενθαρρύνει να προχωρήσω..

Φυσικά, αυτό που περίμενε να κάνω ήταν ένα φιάσκο στην ουσία, μια σφήνα γέλιου στα λίγα θρησκευτικά ποιήματα και τους εκκλησιαστικούς ύμνους που θα προηγούνταν και που θα αποτελούσαν τον πρόλογο, την έναρξη δηλαδή του προγράμματος (του «σοβαρού» μέρους) που θα κρατούσε λίγα μόνο λεπτά (τόσο ήταν το ρεπερτόριο τους), ενώ η απαίτηση ήταν για μια παρουσίαση μεγαλύτερης διάρκειας, προς τον κόσμο που θα είχε μαζέψει το βράδυ ο Σεβασμιότατος..

Τι να κάνω; Έπρεπε εν τάχει να συνεργαστώ με κάποιους, έπρεπε να φτιάξω βεστιάριο με κουστούμια θιάσου, έπρεπε να γίνουν πρόβες.. Ευτυχώς, εκεί, μέσα σε μια κούτα, βρήκα κάτι ρούχα (γούνες κ.λπ., παρδαλά τα πιο πολλά), που είχαν στείλει φιλάνθρωποι από το εξωτερικό σαν βοήθεια στην μητρόπολη, για τους φτωχούς, και δανείστηκα μερικά από αυτά για να «ντύσω» τους ηθοποιούς μου. Εκείνος που θα μασκαρευόταν πιο πολύ, θα ήταν ο πρωταγωνιστής μου, στο κυρίως σκετς, στο ρόλο του «ανατολίτη», και οι φοιτητές, δεν μου γέμιζαν το μάτι για να αναθέσω σε έναν από αυτούς τον ρόλο αυτό.. Και τότε, άρχισα να σκάφτομαι τον οδηγό του πούλμαν που ήταν ώριμος άντρας. Το είπα στον π. Δανιήλ και έντρομος προσπάθησε να με αποτρέψει διότι ο συγκεκριμένος οδηγός που μας πήγαινε στις εκδρομές, ήταν καλός στη δουλειά του μεν, αλλά «δεν μας πήγαινε» (δεν μας πλησίαζε) καθόλου, δε! «Θα παρεξηγηθεί, και θα μας βρίσει και από πάνω», μου είπε ο π. Δανιήλ.. και πρόσθεσε: «Μη τον ενοχλήσεις!».

Εγώ όμως το ρίσκαρα! Μετά το μεσημεριανό φαγητό το οποίο μας πρόσφερε η μητρόπολη, πήγα και έκατσα δίπλα στον οδηγό, να πιω μαζί του καφέ, και του εκμυστηρεύτηκα το «πρόβλημα» που είχα στο να βρω τον κατάλληλο πρωταγωνιστή, που λέγαμε. Τότε αυτός, τελείως απροσδόκητα (εκεί που δεν μας μιλούσε καν) σηκώθηκε όρθιος και με ενθουσιασμό μου πρότεινε να αναλάβει αυτός τον ρόλο (του «Ανατολίτη») τον οποίον όπως μου είπε τον γνώριζε από άλλες εκδρομές, με νεολαίους, που είχε κάνει. Η συμφωνία λοιπόν έκλεισε, ..και σαν ακολούθους τού Ανατολίτη θα έντυνα τρεις από τους φοιτητές που συμμετείχαν στην εκδρομή.

Στο «τσάκα, τσάκα» λοιπόν, έγινε η σχετική προετοιμασία, εκεί στην κατασκήνωση (στην «Πρώτη») όπου πήγαμε να μείνουμε το απόγευμα, και το βράδυ γυρίσαμε (εγώ και η συμμορία μου) «πάνοπλοι», για να αντιμετωπίσουμε τους επισήμους του μητροπολίτη..

Αφού λοιπόν τέλειωσαν οι απαγγελίες και οι ύμνοι, ο π. Δανιήλ μου έκλεισε πάλι το μάτι, δίνοντας μου έτσι το πράσινο φως για να μπω και να μην αφήσω τίποτε όρθιο, ούτε και τον ίδιο τον μητροπολίτη φυσικά που καθηλώνοντας τον στην καρέκλα του, δεν θα μπορούσε να φύγει!..

Έτσι, ανέβηκα αμέσως στο βήμα, πήρα το μικρόφωνο, και επιστρατεύοντας όλο το σοβαρό ύφος μου, απευθύνθηκα στον κοινό και είπα: «Δυστυχώς, έχω να σας ανακοινώσω ότι αναγκαζόμαστε να διακόψουμε την σεμνή αυτή τελετή, διότι προέκυψε κάτι το εντελώς αναπάντεχο. Η Αυτού Εξοχότητα ο Πρόεδρος της δημοκρατίας του Τζιμπουμπατί, ο Ιμπραήμ Γιαχαχούλα αλ Σακούλα, ο πρώτος, έφτασε ινκόγκνιτο με το ιδιωτικό του αεροπλάνο στη Θεσσαλονίκη πριν από λίγο, και μόλις τώρα έφτασε και εδώ, και εξέφρασε την επιθυμία να εμφανιστεί ενώπιων σας»!.. (σημ.: τα αυτοσχέδια αυτά λόγια, αιφνιδίασαν ακόμα και τους δικούς μας, που ήξεραν τι ετοιμάζω, και όμως πίστευαν ότι πράγματι διακόπτεται το πρόγραμμα, και μουρμούρισαν: «Τώρα βρήκε να έρθει και αυτός, ο ξένος, και να μας τα χαλάσει όλα!»)..

Εγώ, συνέχισα: Ένα χειροκρότημα παρακαλώ, για να υποδεχτούμε τον Εξοχότατο!..

Και τότε (μέσα στο θερμό χειροκρότημα) μπουκάρει, που λες Αναστασία, ο οδηγός (τελείως αγνώριστος, ε;) με τα παρδαλά εκείνα ρούχα, με μια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στο στήθος του, και ένα ΜΕΓΑΛΟ σαρίκι (είχε σημασία αυτό) στο κεφάλι, ακολουθούμενος από τους «άραβες» (μουτζουρωμένους) «πρέσβεις» του (ο ένας μάλιστα έδινε και τον ρυθμό της εισόδου με δυο καπάκια από κατσαρόλες) και τότε.. «έγινε το σώσε»! Μίλαγα εγώ «αράπικα» στον ανατολίτη και απαντούσε ομοίως και εκείνος (σαν συνέντευξη, τα «μετάφραζα»,) και αμέσως μετά ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού. Παρακάλεσα κάποιον από κάτω (δεν φαινόταν και πολύ επίσημος) να του προσφέρει λίγα λουλούδια (του υψηλού επισκέπτη) και να του κάνει μάλιστα και μια υπόκλιση (από αβροφροσύνη και ευγένεια, όπως συνηθίζεται στα μέρη του). Έτσι και έγινε, οπότε ο «ανατολίτης» ανταπέδωσε αμέσως την υπόκλιση πριν ο δικός μας προλάβει να σηκώσει το κεφάλι του. Φυσικά, μέσα στο σαρίκι ήταν κριμένο ένα κύπελλο με νερό, και ο άνθρωπος μας που θα έδινε τα λουλούδια, «λούστηκε» για τα καλά!!!..

Και φυσικά, ο π. Αυγουστίνος δεν έφυγε, τον έτρωγε μάλιστα η περιέργεια να μάθει ποιος ήταν αυτός «ο πρόεδρος του Τζιμπουμπατί». Δεν έφυγε ούτε στην διάρκεια του υπόλοιπου (παρομοίου τύπου) προγράμματος που παρουσίασα μόνος μου.

Στο τέλος, έφυγαν όλοι ευχαριστημένοι και.. ζωντανοί παρά το ότι «είχαν πεθάνει» όλη αυτήν την ώρα από τα γέλια!..

Την άλλη μέρα, το πρωί, στον εκκλησιασμό, συνέβη ένα άλλο εξίσου σπαρταριστό περιστατικό για το οποίο θα μπορούσα άλλη τόση ώρα να σου μιλάω, Αναστασία, αλλά με δυο λόγια σου λέω ότι σε κάποια επίσημη παρουσία του μητροπολίτη (στο χωριό «Ψαράδες»), αποκάλεσε τον οδηγό μας «κύριε πρόεδρε», και οι τοπικοί παράγοντες έσπευσαν να τον διορθώσουν (είχε ήδη προηγηθεί μια «διπλωματική» παρεξήγηση με τους ντόπιους), ότι δεν είναι αυτός ο πρόεδρος του χωριού, και ο πατήρ Αυγουστίνος τους απάντησε: «Και φυσικά δεν είναι! Αυτός είναι ο πρόεδρος της δημοκρατίας του Τζιμπουμπατί!»..

Αυτό το στιγμιότυπο έσπασε τελείως το πάγο ανάμεσα σε εμάς και τον οδηγό, διότι από τότε μας πλησίασε πραγματικά, και είχε να το λέει (με ενθουσιασμό) όλο αυτό το χάπενινγκ (κυρίως την παρέμβαση αυτή του π. Αυγουστίνου), σε όλη του τη ζωή ...;

Σε άλλη ευκαιρία θα σου διηγηθώ και το πώς έκανα να πεθάνει από τα γέλια, και, ο μητροπολίτης Ύδρας (νωρίτερα αυτός), το καλοκαίρι του 1967 στην κατασκήνωση νέων της μητρόπολης στην Αίγινα. Όσοι από τους συνεργάτες του το άκουγαν αυτό, μετά, δεν το πίστευαν διότι όπως έλεγαν: «πώς είναι δυνατόν να πέθανε από τα γέλια ο σεβασμιότατος, όταν δεν τον έχουμε δει ούτε να χαμογελάει, καν;».

Προσεχώς, λοιπόν...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ


ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΘΕΜΑ:

Και εγώ συνάντησα μικρός, τον πατέρα Αυγουστίνο Καντιώτη!

(Από το εξαφανισμένο μου ιστολόγιο, τα "χαιρετίσματα")

π. Αυγουστίνος Καντιώτης: Έχω ετικέτα στο «χαίρετε»! Διαβάστε με!

Blogs+Spots

13 blogs

1. YMNOIASMATA

Για τον χριστιανό όμως, και, οι ωδές δεν είναι ανεξάρτητες από το Θεό και την πνευματική του ζωή. Γι αυτό και οι ωδές, τα τραγούδια του χριστιανού, σε οποιοδήποτε γεγονός και εκδήλωση της ζωής του είναι Θεοκεντρικά και Χριστοκεντρικά και πνευματικά. Είναι αυτά που τα ονομάζουμε ωδές πνευματικές.

http://ymnoiasmata.blogspot.com/

2. Kalogeropaisios

Και ποιοι τα λένε αυτά (ότι «πας μη Παΐσιακός, είναι αιρετικός»); Τα λένε κάποιες «ομάδες», λαϊκών κυρίως, ύποπτης προέλευσης (νέοι Βαβύλιδες) που εμφανίστηκαν πρόσφατα και δρουν με τις ευλογίες υψηλά ισταμένων εκκλησιαστικών προσώπων, ομάδες - σφουγγοκωλάριοι της Δεσποτοκρατίας αλλά και υποστηρικτές της ομοφυλοφιλίας στον εκκλησιαστικό χώρο!!!..

http://kalogeropaisios.blogspot.com/

3. LEIPSANA

Είδατε τι ρεζιλίκι έγινε με το μισολιωμένο πτώμα του Βησσαρίωνα. Το πτώμα το οποίο εκμεταλλεύονται παρουσιάζοντάς το σαν άφθαρτο τάχα λείψανο αγίου...

http://leipsana.blogspot.com/

4. MICHALOPOULOS

Το προφίλ μου: Χριστιανός Ορθόδοξος. Παλαίμαχος Κατηχητής - πτυχιούχος Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (δια χειρός Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Κοτσώνη). Χειροθετημένος Αναγνώστης (δια χειρός Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη).

http://p-michalopoulos.blogspot.com/

5. AGIOFOS

ΔΕΝ θεωρώ τον Χριστό «θαυματοποιό» του τσίρκου, κατάλληλο να κάνει τέτοια πράγματα, παρόμοια δηλαδή με την ιστορία με το «άγιο φως». Και ελπίζω να είναι απλά τρικ των παπάδων, εκεί. Οπότε εκεί τελειώνει και το «μυστήριο». Διότι θα μπορούσαν να είναι και μαγικά τεχνάσματα... Έχετε ικανούς για τέτοια, τους ανθρώπους του πατριαρχείου; Μάλλον «ΟΧΙ», θα μου πείτε! Οπότε, να λέμε «και δόξα τω Θεώ!», «και μη χειρότερα!» δηλαδή...

http://agiofos.blogspot.com/

6. AgioGraffiti

...το βέβαιο είναι ότι οι μητροπολίτες προσπαθούν ο Χριστός να γίνει εις «τύπον μητροπολίτου». Έτσι, αφού πρώτα φόρεσαν αυτοί στο κεφάλι τους από μια μίτρα (κάποιοι σκωπτικά, το λένε και «σαν καθίκι»), αφού φόρεσαν λοιπόν μια μίτρα για να μοιάσουν στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου, άρχισαν μετά να ζωγραφίζουν και τον Χριστό στην ωραία πύλη, με ...αυτοκρατορική στολή και μίτρα!

http://agiograffiti.blogspot.com/

7. XAIRETE

Χαίρετε! Με την χαρά, νικούμε την θλίψη από τα κακώς κείμενα στον τόπο μας και στην τοπική μας εκκλησία και στην Εκκλησία γενικότερα! Με χαρά εργαζόμαστε, και, προς την κατεύθυνση της ομολογίας της Πίστεώς μας, της ενίσχυσης του πλησίον μας, αλλά και προς την κατεύθυνση της κάθαρσης, ώστε να απολαμβάνουμε τη χαρά της χριστιανικής ζωής μέσα σε μια καθαρή εκκλησία, και έτσι να δικαιούμαστε να ακούσουμε και το: «μακάριοι, άγιοι, είστε εσείς που αγαπάτε την ευπρέπεια του οίκου του Θεού»

http://xairete.blogspot.com/

8. ISLAMIKATHEMATA

Θυμήθηκα και την αναδίπλωση του Βενέδικτου, πρόσφατα, που έσπευσε να διορθώσει προηγούμενες και ελεγκτικές για το Ισλάμ δηλώσεις του, με έναν ύμνο για το... «ειρηνικό Ισλάμ»!.. Βενέδικτος: «Ειρηνικό το Ισλάμ... Το σέβομαι βαθύτατα!»

http://islamikathemata.blogspot.com/

9. StolesDespotikes

Μέχρι και τα 40.000 ευρώ μπορεί να φτάσει το κόστος μιας δεσποτικής στολής...... Ο Σύλλογος Κληρικών Ελλάδας ζητά από τον αρχιεπίσκοπο να δώσει τέλος στα βαριά χρυσοποίκιλτα άμφια των αρχιερέων, κάνοντας λόγο για υπερβολές και συμβολισμούς που δεν έχουν καμία σχέση με τα διδάγματα της ορθόδοξης εκκλησίας.

http://stolesdespotikes.blogspot.com/

10. AgioGrafika

Από επιπολαιότητα ή εσκεμμένα πολλοί χριστιανοί ταυτίζουν τη δίκαιη κρίση με την κατάκριση, και κατηγορούν όσους κρίνουν και ελέγχουν ασέβειες και σκάνδαλα. Χρησιμοποιούν δε κατά κόρον το «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε». Και δεν σκέπτονται βεβαίως, ότι αυτοί, αντιφάσκοντας προς τους εαυτούς τους κρίνουν και κατακρίνουν. Και ποιους κρίνουν και κατακρίνουν; Όχι τους ασεβείς και τους σκανδαλοποιούς, αλλά εκείνους που έχουν το θάρρος να ασκούν κριτική και να ελέγχουν τους ασεβείς και σκανδαλοποιούς.

http://agiografika.blogspot.com/

11. Humoristica

Το σατιρίζειν είναι όντως ψυχαγωγικό, προκαλεί ευθυμία, ραπίζει τη σκληρότητα της ψυχής, αναδεικνύει τα κακώς κείμενα με πρόθεση να απαλειφθούν αυτά. Γνωρίζουμε, ιστορικά, ότι είναι ένα όπλο του πολίτη απέναντι στην αυθαιρεσία των εξουσιών και στην αχαλιναγώτητη παραφροσύνη της. Η σάτιρα είναι μια λαϊκή επαναστατική πράξη, η μόνη ίσως δυνατή όταν η σοβαρότητα έχει εκλείψει από τις κοινωνίες, ή όταν επικρατούν σοβαροφανείς τινές, που, όμως, είναι θλιβερά καθεστωτικοί.

http://humoristica.blogspot.com/

12. ECCLESIASTHEMATA

«ΧΩΡΙΣΜΟΝ, ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΙ», θα «φωνάζει» πάντα - διαχρονικά ο π. Αυγουστίνος. Το ίδιο και οι αληθινοί χριστιανοί...ΤΩΡΑ ; Τι θα γίνει; Η οργή του Θεού θα εκδηλωθεί με επερχόμενα χειρότερα δεινά για την Εκκλησία αυτή της οποίας έχει ήδη σβήσει η λυχνία; Το τέρας αυτό που λέγεται «Εκκλησία και Πολιτεία» θα ψοφήσει και θα συμπαρασύρει (στον γκρεμό όπου με πάταγο θα πέσει), και, τον Τόπο αυτόν που γεννά τέτοια τέρατα; Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ.

http://ecclesiasthemata.blogspot.com/

13. IERONYMOS-B

http://ieronymosb.blogspot.com/2008/07/blog-post_1394.html
Κάτι παρόμοιο συνέβη και τώρα με τον Ιερώνυμο, ο οποίος επισκέφτηκε την Λεόντειο σχολή (των παπικών) στην οποία ήταν παλιά καθηγητής και συμμετείχε σε παπική λειτουργία εκεί, παίρνονταν έτσι σαν φιλοπαπικός το χρίσμα για την αναρρίχησή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Ο ίδιος, άλλωστε, έχει στενούς δεσμούς με τον οικουμενιστή Βαρθολομαίο ο οποίος έπαιξε παρασκηνιακά ένα πολύ σκληρό παιχνίδι υπερ αυτού, για να γίνει ο Θηβών αρχιεπίσκοπος!

http://ieronymosb.blogspot.com/

Μακαριότατε, την ευχή σας!

15/6/2002

Μακαριότατε, την ευχή σας!

Άκουσα την περασμένη Κυριακή την ομιλία σας, και συγκράτησα τα λόγια (καταγγελία) σας για τους «εσωτερικούς εχθρούς της Εκκλησίας μας». Μου θύμισαν κάτι λόγια και σχέδια κάποιων αιρετικών που τους άκουσα κατά τύχη προ 15ετίας, να συζητούν και να λένε: «Δεν μπορούμε να πολεμάμε αποτελεσματικά από έξω την Ορθοδοξία. Πρέπει να μπούμε μέσα, ως παπάδες, επίσκοποι, αρχιεπίσκοποι και πατριάρχες, για να την αποτελειώσουμε!..».

Και αν αυτό το μασκάρεμα δεν έχει επιτευχθεί στις μέρες μας, ίσως και να μη χρειάζεται, όταν πολλοί «δικοί μας» εργάζονται το ίδιο εκθεμελιωτικά, από μέσα! Και τα κακά μαντάτα είναι πολλά: Είναι η στάση της περασμένης εκκλησιαστικής κατάστασης να χειροτονεί δεσπότες (για πείσμα έλεγαν) ακόμα και όσους τους κατηγορούνταν για σοβαρά ηθικά παραπτώματα!.. Έτσι, τους είχαν και στο χέρι, και τους υπέτασσαν πλήρως και δια παντός... Κακά μαντάτα είναι και η στάση μητροπολίτη με όλο το βίο και την πολιτεία του, και με τη συνέντευξη του σε πορνοπεριοδικό. Είναι και η στάση του Οικ. Πατριάρχη ο οποίος για να σταθεί στο Θρόνο του, γυρίζει τον κόσμο και ξεπουλάει όσο -όσο την Ορθοδοξία. Κακά μαντάτα είναι και ο άξιος αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος (άξιος από την ανάποδη στην συγκεκριμένη περίπτωση), ο οποίος πρόσφατα συνόδευε τον κ. Βαρθολομαίο στην συμπροσευχή με τους παπικούς και στην πολιτικάντικη ομιλία του (στα Ελληνικά και στα Ιταλικά), κατά την οποίαν είπε ότι αφού όλοι σε ένα Θεό προσευχόμαστε, άρα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στις εκκλησιαστικές μας σχέσεις. Άξιος (από την ανάποδη και αυτός στην συγκεκριμένη περίπτωση), και ο Δημητριάδος, που θα υποδεχθεί έναν τέτοιο Πατριάρχη στο Βόλο.

Τα συνδυάζω όλα αυτά, με ένα άλλο θέμα: Άκουσα χτες, στην εκπομπή της κ. Παναγιωταρέα, τον εκπρόσωπο του Μακαριότατου, και τον επικοινονιολόγο του μαζί, να κατηγορούν τον κ. Νικόδημο (τον Αττικής και Μεγαρίδος), ως σκανδαλοποιό και ως χειρότερο και από τον κατηγορούμενο (αν αληθεύουν οι κατηγορίες) για ομοφυλοφιλία κ. Παντελεήμονα (τον νυν Αττικής). Τον κατηγορούσαν (τον κ. Νικόδημο), αυτόν και μόνον αυτόν, ακόμα και αν αληθεύουν οι κατηγορίες του (συνοδευόμενες με «666 κασέτες») για τον κ. Παντελεήμονα! Τους άκουσα να λένε ότι και οι αρχιερείς είναι άνθρωποι, και ότι στο κάτω - κάτω, η προσωπική τους ζωή δεν πρέπει να δημοσιοποιείται ούτε και να διαταράσσεται από τοιούτου είδους καταγγελίες. Και ο κ. Χριστόδουλος είχε τις προάλλες δηλώσει για τον φίλο του κ. Παντελεήμονα σχετικά με τις αποκαλύψεις εις βάρος του: «ας πρόσεχε!». Δηλαδή τι; Να μην κάνει ό,τι τον κατηγορούσαν, ή να πρόσεχε να μην τον πιάσουν (τα μαγνητόφωνα); Έτσι, τα λόγια του Αρχιεπισκόπου (για εχθρούς της Εκκλησίας), τα έσβησε μια πιο δυνατή, πιο αληθινή φωνή, από το παρελθόν, από τα νεανικά μου χρόνια (δεκαετία '60). Η φωνή του πατρός Αυγουστίνου Καντιώτη, ιεροκήρυκα τότε της αρχιεπισκοπής Αθηνών. Η φωνή του, ως φωνή υδάτων πολλών, ηχεί ακόμα στα αυτιά μου, και εύχομαι να φτάσει και στα ώτα της εκκλησιαστικής μας ηγεσίας: «δεν θα επιτρέψουμε την Εκκλησία μας να την κάνουν εκκλησία των Πούσ..δων, των Πούσ..δων, των Πούσ..δων!».

Π. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΤΑΤΟΥ

16. 6. 02

Αγαπητέ κ. Μιχαλόπουλε,

Αντιλαμβάνομαι την αγωνία ή και την απογοήτευσή σας δι΄ όσα επ εσχάτων συμβαίνουν στο χώρο γενικά της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θέλω όμως να σας διαβεβαιώσω, για τον καθησυχασμό της συνειδήσεως σας, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος παραμένει πιστή στα ορθόδοξα δόγματα και μάχεται υπέρ αυτών στα διορθόδοξα και διαχριστιανικά βήματα.

Επίσης θέλω να σας διαβεβαιώσω για τις ευαισθησίες που και εγώ έχω σε ό,τι αφορά τα σκάνδαλα. Η Εκκλησία γνωρίζει πώς να ενεργεί, πάντοτε σύμφωνα με τους ι. Κανόνες, αλλά και τους νόμους του κράτους. Δεν σπεύδει ποτέ να ενεργήσει χωρίς να έχει στα χέρια της βεβαιωμένα στοιχεία. Ανεύθυνες φήμες και ανεπιβεβαίωτες, ή δημοσιεύματα του Τύπου που πιέζουν, δεν πρέπει να μας παρασύρουν. Ένας επίσκοπος της Εκκλησίας όταν κατηγορείται, συνιστά μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Η υπεύθυνη συνείδησή μας θλίβεται όταν ξεσπά ένα σκάνδαλο, προβληματίζεται και δρα. Δρα με επίγνωση της ευθύνης της.

Δεν ευχαριστούμαι όταν οι άνθρωποι σκανδαλίζονται. Δεν αμνηστεύω τους σκανδαλοποιούς. Αλλά αν αδικήσουμε κάποιον αθώον, δεν θα έχουμε εγκληματήσει; Παρακαλώ λοιπόν να έχετε υπομονή και να προσεύχεστε. Μη αμφιβάλετε ότι η Εκκλησία πράττει απ΄ αρχής το καθήκον Της.

Την δήλωση του π. Αυγουστίνου προσυπογράφω εκθύμως.

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

http://board.pathfinder.gr/Religion_Beliefs/Oganisations/thread.html?thread

Παναγιώτης Μιχαλόπουλος: Προσωπικές Εμπειρίες.

Mε τη χάρη του Θεού, είμαι χριστιανός Ορθόδοξος, από τη γέννησή μου το 1945 στην Αθήνα. Κατηχητόπουλο τη δεκαετία του '50, και ενεργό μέλος της Εκκλησίας από τη δεκαετία του '60 και εντεύθεν, ως κατηχητής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Δίδασκα για το Χριστό στα παιδιά, κάτω από αντίξοες συνθήκες, θλιβόμενος για την παθητική έως αρνητική στάση ορισμένων εφημερίων υπευθύνων για τα κατηχητικά.

Ο Θεός με αξίωσε να αριστεύσω ως Κατηχητής, και να γίνω πολύ αγαπητός από τα παιδιά, τόσο του Δημοτικού, όσο και του Γυμνασίου. Το ίδιο, και ως καθηγητής τεχνολογικών μαθημάτων (εκπαιδευτικός αναπληρωτής), στη Δευτεροβάθμια τεχνική - επαγγελματική εκπαίδευση (Β΄ ΤΕΣ Πειραιά και Σιβιτανίδειο), κατά την περίοδο 1988 - 1993, όταν τα εγκώμια προς το πρόσωπο μου είδαν το φως της δημοσιότητας, και προκάλεσαν την κήρυξη πολέμου προς το πρόσωπο μου και το έργο μου. Πολέμου, προς τον «σπάνιο εκπαιδευτικό», κατά το περιοδικό «Οικονομικός Ταχυδρόμος», προς τον «χριστιανό» που δεν διδάσκει μόνο, αλλά που προστατεύει κιόλας τους μαθητές του από σωματικούς (επαγγελματικούς) κινδύνους (δίδασκα την θεωρία και την πρακτική των συγκολλήσεων μέσα στα εργαστήρια των σχολών), αλλά και από πνευματικούς (ναρκωτικά κλπ).

Να σημειώσω, ότι αυτός, δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε και ο τελευταίος διωγμός μου. Ξεκινάει, από την αρχή της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας, στο τμήμα μελετών και σχεδίων στα Ναυπηγεία Νιάρχου, όταν όχι μόνο δεν υποτάχτηκα στην υπάρχουσα και εκεί Μασονία, αλλά και έφερα στο φως αποκαλυπτικά στοιχεία για τη σκοτεινή δράση της αντιχριστιανικής αυτής οργάνωσης Παν - θρησκείας.

Ακολούθησε λοιπόν η ... «Ελλάς των Ελλήνων Χριστιανών», που με βρήκε να υπηρετώ τη θητεία μου στο Ναυτικό. 27 ολόκληροι μήνες καθημερινού μαρτυρίου υπερασπιζόμενος μέχρι και κινδύνου της ζωής μου, και με σοβαρές συνέπειες για τη σωματική μου ακεραιότητα (αφού έφτασαν μέχρι και το Ναυτοδικείο το 1969, οι βιαιοπραγήσαντες εις βάρος μου), υπερασπιζόμενος, το όνομα του Χριστού και της Παναγίας, που έπιαναν στο στόμα τους οι αμέτρητοι βλάσφημοι, βαθμοφόροι και μη.

Ως υπάλληλος μετά, πολυεθνικών (αμερικανικών και αγγλικών) εταιριών μελετών στην Ελλάδα, ήμουν «ο καλύτερα αμειβόμενος στο είδος» όπως έλεγαν, λόγω της επαγγελματικής κατάρτισης της πείρας και του ζήλου μου για εργασία. Δεν μου συγχωρούσαν όμως πολλοί συμπατριώτες μου, τη συνειδητή χριστιανική μου ιδιότητα, και έτσι, ο πόλεμος προς το πρόσωπο μου ήταν συνεχής και αμείλικτος.

Παράλληλα με τις δυο μεγάλες δραστηριότητες μου (την κατηχητική από τη μια, και την επαγγελματική από την άλλη), δραστηριοποιήθηκα και στην αποστολή επιστολών διαμαρτυρίας προς τον Τύπο, με θέματα κοινωνικού και ηθικοθρησκευτικού περιεχομένου, η ευστοχία των οποίων επιστολών, έτυχε μεγάλης αποδοχής και αναλόγου προβολής από όλες σχεδόν τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Η συλλογή τους δε, και η έκδοση τους σε βιβλίο (προς το τέλος της δεκαετίας του ΄80), με τίτλο «ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ», έλεγα πως ήταν το τέλος ενός αγώνα μου (του από τις επάλξεις δημόσιου αγώνα μου), και η πνευματική μου διαθήκη προς την οικογένεια μου.

Ωστόσο όμως, παρά την ανάπαυλα από την αδιάκοπη μάχη, οι διωγμοί δεν σταμάτησαν. Όταν μάλιστα απέρριψα πρόταση μιας προτεσταντικής «Εκκλησίας» να με αναδείξει πρωτοκλασάτο στέλεχός της στην Πατρίδα μας, και κυρίως όταν αντέδρασα με νέα έκδοση του βιβλίου μου (1987), βελτιωμένη και αποκαλυπτική για τις μεθοδίες των αιρετικών, είχα ως «απάντηση», νέες επαγγελματικές περιπέτειες, που τις απέδωσα στο μακρύ χέρι των ανθρώπων αυτών!..

Και φτάνουμε προς το τέλος του 20ου αιώνα, όταν εργαζόμενος σε Γερμανική πολυεθνική τεχνική εταιρία στην Ελλάδα, διαπίστωσα μετά λύπης μου ότι ο μόνος που είχε θρησκευτικές αρχές και με συμπαθούσε, ήταν ένας ... Μωαμεθανός, γερμανός συνάδελφος, που μου πρόσφερε χέρι φιλίας και συνεργασίας επαγγελματικής. Ακολούθησε όμως η πολεμική των κρατούντων προς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για το θέμα των ταυτοτήτων. Η θερμή επιστολική μου συμπαράσταση στην Εκκλησία, μού προκάλεσε νέα επαγγελματική περιπέτεια, μια και το έργο ήταν κρατικό και τα συμφέροντα των πέριξ εμού, ήταν πια διπλά αντίθετα με την χριστιανική μου ιδιότητα.

Ακολούθησε μακρά περίοδος ανεργίας. Ήλθε όμως (μετά από απάντηση μιας εταιρείας σε αγγελία μου), το καλοκαίρι του 2002, και νέα επαγγελματική μου νεκρανάσταση. Ήλθε όμως μαζί, και νέος ψυχοφθόρος πόλεμος κατ΄ εμού, τον οποίον αντιμετώπιζα με καρτερία και θάρρος, μη δυνάμενος (εργαζόμενος για ένα και πλέον χρόνο πρόσφατα), να συμβιβαστώ με τον Μαμωνά τον οποίον έπρεπε να προσκυνήσω (στο πρόσωπο βλάσφημων, μασόνων, νεοειδολολατρών κλπ, που είχαν μετατρέψει σε άντρο τους την εταιρία), ώστε να ενταχτώ στο σύστημα μίας (τόσο παλιάς όσο και ο Διάβολος) «νέας εποχής»!..

...Τα πρόσωπα των συνεργατών ή διευθυντών μου, τα θεωρούσα πάντα σεβαστά και αγαπητά (ως εικόνες Θεού), τις αντιχριστιανικές όμως τάσεις - προτάσεις ορισμένων, δεν τις αποδέχτηκα ποτέ, πολύ περισσότερο δε τώρα στη δύση του επαγγελματικού (και όχι μόνο) βίου μου, ασπρομάλλης πια υπάρχων. Γι΄ αυτό, προτίμησα (στις 3/10/2003), την παραίτηση από την υποταγή ...

Δημοσιεύθηκε: Δευτ. Απρ. 07, 2008 5:27 pm

(Ποστ, στο παλαιοημερολογίτικο «φορουμάπ».)

Όταν πήγα στη σχολή κατηχητών...

«...Όταν λοιπόν πήγα στη σχολή κατηχητών της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, με δέχτηκαν με δυσκολία διότι είχα χάσει πολλά μαθήματα (τα αρχικά) λόγω του ότι υπηρετούσα τη θητεία μου νωρίτερα στο πολεμικό ναυτικό. Είχα να κάνω εκεί με ιερά τέρατα συμμαθητές, με ανθρώπους ιερωμένους, με πτυχιούχους ή τελειοφοίτους πανεπιστήμιου, και εγώ ήμουν ένας απλός τεχνολόγος μηχανικός.

Ήταν μεγάλο το ρίσκο της διεύθυνσης να με δεχτεί, και με δέχτηκε διότι είχε ακούσει πολλά καλά λόγια για μένα.

Εγώ φίλε, δεν έλαβα το χρίσμα στη σχολή αυτή, διότι ήμουν ήδη κατηχητής επιτυχημένος από την εποχή της δημοκρατίας, επί Γεωργίου Παπανδρέου, στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 όταν ανέλαβα κατηχητικό (Εσταυρωμένος, Αιγάλεω) σε νεαρή ηλικία, σπουδαστής τότε στη Σιβιτανίδειο.

Τι έγινε λοιπόν στη σχολή; Στο τέλος της φοίτησης (αυτήν την πρόλαβα!) συνηθίζεται να αναθέτουν σε έναν σπουδαστή να παρουσιάσει ένα μάθημα κατηχητικού (που η διεύθυνση θα υποδείξει) με ακροατές και κριτές βαθμολογητές τους υπόλοιπους συμφοιτητές εκεί στην Αποστολική Διακονία.
Επέλεξαν λοιπόν εμένα να κάνω αυτήν την επίδειξη, για να αποδείξω τη «φήμη» μου, ή διαφορετικά να εκτεθώ και να αποχωρήσω ντροπιασμένος στερούμενος έτσι και του πτυχίου.

Ε, λοιπόν, «αρίστευσα» κατά γενική ομολογία! Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο όπως και με τα παιδιά. Ενθουσιασμένοι οι συμμαθητές μου σηκώθηκαν όρθιοι στο τέλος και με καταχειροκρότησαν!..

Με συγκίνηση στα αναφέρω αυτά, χωρίς καμιά έπαρση...»

ΟΟΔΕ

Ο Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, έγραψε:

Δεν μπορούσα να εξηγήσω τη σιωπή του Χριστοδούλου. Μέχρι τότε είχαμε καθημερινή σχεδόν επικοινωνία. Αμέτρητα τα χειρόγραφα του, τα μηνύματα με επιστολές και φαξ σε εμένα. Και ξαφνικά μουγγάθηκε!

Πού να φανταστώ ότι η ΟΟΔΕ ήταν άλλη μια δικής του έμπνευσης (τύπου Βαβύλη) παρα-θρησκευτική οργάνωση;
Έτσι, επέμενα να πάρω μια απάντηση.

Πέρασαν μήνες, και έλαβα τελικά ένα μέηλ από το γραφείο του Μακαριότατου, από κάποιους λέει που εξουσιοδοτηθήκαν από αυτόν για να μου απαντήσουν. Έλεγαν διάφορα ακατανόητα (άλλα λόγια για να αγαπιόμαστε), θεολογικά τάχα, και επικέντρωσαν την κριτική τους στον σκληρό χαρακτηρισμό του συγγραφέα για την εικόνα της Αγίας Τριάδος. «Δεν γράφουν έτσι οι χριστιανοί», συμπέραναν στο μέηλ τους για τον συγγραφέα.
Ο ίδιος ο Μα(σ)καριότατος δεν απαντούσε, διότι (το έμαθα πολύ αργότερα αυτό, όταν εκδόθηκε το βιβλίο) είχε σκοπό να γράψει καλά λόγια γι αυτό το βιβλίο, όπως και έγινε.

Εμένα βεβαία με κοροϊδεύανε, και δεν πλήρωναν τίποτε γι αυτό, όμως δεν μπορούσαν να κάνουν το ίδιο και με τον Θεό, και μάλιστα ατιμώρητα!
Ο ηγούμενος του μοναστηριού της Κύπρου που εξέδωσε το βιβλίο, σκοτώθηκε λίγο μετά, μαζί με τον πατριάρχη Αλεξάνδρειας με το ελικόπτερο που έπεσε στη θάλασσα λίγο πριν προσγειωθεί στο Άγιο Όρος.

Όπως ξέρεις, εγώ δεν είμαι καν δημοσιογράφος!

Αναδημοσίευση από το εξαφανισμένο μου μπλογκ, τα «χαιρετίσματα»

Καλησπέρα, Αιμίλιε!

Σε ευχαριστώ και πάλι για το πρωινό τηλεφώνημά σου. Μόλις τώρα έλαβα και το ηλεκτρονικό σου μήνυμα με τις καταγγελίες σου τις σχετικές με σοβαρές ηθικές παρεκτροπές, όπως λες, υψηλά ιστάμενων στην εκκλησιαστική ιεραρχία στην περιοχή των [...] (Περιοχή βορείου Ελλάδος).

Πολύ θλιβερά όλα αυτά αν αληθεύουν, αλλά τι μπορώ να κάνω εγώ που δεν γνωρίζω από πρώτο χέρι πρόσωπα και πράγματα; Όπως ξέρεις, εγώ δεν είμαι καν δημοσιογράφος για να γράψω σχετικά, όπως με προτρέπεις. Αν δημόσια έχουν γίνει έκτροπα, εκεί στην Μητρόπολη, αν έχουν σκανδαλιστεί άνθρωποι, τότε αυτοί οι ίδιοι έχουν την δυνατότητα να καταγγείλουν τα τεκταινόμενα, και μάλιστα να τα καταγγείλουν επώνυμα και με αδιάσειστα στοιχεία, στα αρμόδια όργανα, ώστε να κινηθεί η εκκλησιαστική δικαιοσύνη, και όχι μόνο αυτή, ή και να προκληθεί έντονο το ενδιαφέρον για σχετική δημοσιογραφική έρευνα ικανή να πιέσει προς την κατεύθυνση της κάθαρσης.

Εγώ, όπως θα έχεις καταλάβει, δεν είμαι κυνηγός σκανδάλων, δεν είμαι ντέντεκτιβ, αλλά ένας πιστός χριστιανός που θλίβομαι για τα σκάνδαλα, για την «ενώπιον πάντων» άθλια συμπεριφορά ορισμένων εκκλησιαστικών παραγόντων που έτσι σκανδαλίζουν το ποίμνιο και το απομακρύνουν από την εκκλησία. Πάνω λοιπόν σε όσα έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί (και καλώς έχουν δημοσιοποιηθεί, σχετικά με τα έργα των διαβόητων σκανδαλοποιών), πάνω σε αυτά λοιπόν κάνω και εγώ κατά καιρούς τα σχόλιά μου, τον καλόπιστο έλεγχό μου, με πόνο ψυχής για το χάλι αυτό αλλά και με κρυφό πόθο για κάθαρση ώστε να αλλάξει η κακή εικόνα (χριστεμπόριο, ομοφυλοφιλία, προδοσία πίστεως, κ.λπ.) της Ποιμένουσας και Διοικούσας λεγομένης, τοπικής μας Εκκλησίας.

Δυστυχώς όμως, είναι τέτοια η γενική εκκλησιαστική κατάσταση που αν δεν υπάρξει έντονη δημοσιογραφική πίεση, σωστός σεισμός, δεν γίνεται τίποτα. Και δυστυχώς, ακόμα και τότε η δικαιολογία για την μη κάθαρση είναι ότι τάχα όλες οι καταγγελίες είναι αστήρικτες και προέρχονται από εχθρούς τάχα της εκκλησίας, λες και οι αποδεδειγμένα σκανδαλίζοντες είναι άνθρωποι της εκκλησίας!.. Και έτσι, ελάχιστα γίνονται (αν πράγματι γίνονται και αυτά) προς την κατεύθυνση της κάθαρσης, και εκείνο που κυριαρχεί είναι το κακώς εννοούμενο φιλάδελφο, και το κουκούλωμα των σκανδαλοποιών που έτσι συνεχίζουν ανενόχλητοι και με περισσότερο θράσος το πονηρό και ακάθαρτο έργο τους, το γκρέμισμα δηλαδή της εκκλησίας από μέσα!!..

Παναγιώτης Μιχαλόπουλος




Συμπληρωματικά δε, αγαπητοί αναγνώστες του ιστολογίου, θα σας πω κι αυτό:

Το δημοσίευμα εκείνο, η σχετική δηλαδή ανάρτηση, είχε τότε προκαλέσει το ενδιαφέρον του δημοσιογράφου της «Εσπρέσο» του κ. Στεφάνου Χίου, ο οποίος μου τηλεφώνησε ζητώντας μου λεπτομέρειες για την σκανδαλώδη αυτήν υπόθεση του μητροπολίτη της βόρειας Ελλάδας που γνώριζε ο Αιμίλιος, και εξέφρασε την επιθυμία να επικοινωνήσει μαζί του (μου έδωσε το τηλέφωνο του για να του το δώσω). Εγώ πάλι, το μόνο που ήξερα ήταν η ηλεκτρονική διεύθυνση του Αιμίλιου, και αυτήν έδωσα στον δημοσιογράφο…

Μετά δε, έστειλα ένα μέηλ και στον Αιμίλιο, και το ενημέρωνα σχετικά…

Μετά από αυτό, μου τηλεφώνησε ο Αιμίλιος αναστατωμένος και μου είπε να μη δώσω ξανά την ηλεκτρονική του διεύθυνση, αυτήν που άρχιζε με το «Αιμίλιος», και με ενημέρωσε ότι θα την αλλάξει σε «πράκτωρ»!

Δεν είχε φτιάξει ακόμα την ιστοσελίδα «Ρομφαία»!..

δεν είμαι ντέντεκτιβ

Εγώ, όπως θα έχεις καταλάβει, δεν είμαι κυνηγός σκανδάλων, δεν είμαι ντέντεκτιβ, αλλά ένας πιστός χριστιανός που θλίβομαι για τα σκάνδαλα, για την «ενώπιον πάντων» άθλια συμπεριφορά ορισμένων εκκλησιαστικών παραγόντων που έτσι σκανδαλίζουν το ποίμνιο και το απομακρύνουν από την εκκλησία.
Πάνω λοιπόν σε όσα έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί (και καλώς έχουν δημοσιοποιηθεί, σχετικά με τα έργα των διαβόητων σκανδαλοποιών), πάνω σε αυτά λοιπόν κάνω και εγώ κατά καιρούς τα σχόλιά μου, τον καλόπιστο έλεγχό μου, με πόνο ψυχής για το χάλι αυτό αλλά και με κρυφό πόθο για κάθαρση ώστε να αλλάξει η κακή εικόνα (χριστεμπόριο, ομοφυλοφιλία, προδοσία πίστεως, κ.λπ.) της Ποιμένουσας και Διοικούσας λεγομένης, τοπικής μας Εκκλησίας.

Φίλε σχολιαστή...

Φίλε σχολιαστή,

Δεν ψάχνουμε να βρούμε τρωτά σημεία στον άλλον για να δικαιολογήσουμε την δική μας πνευματική φτώχεια! Δεν χρειάζεται να ψάξουμε, άλλωστε, διότι την βρωμιά τους (θεομπαιξία, χριστεμπόριο, ομοφυλοφιλία, κ.λπ.), έρχονται κάποιοι υψηλά ιστάμενοι (σαν εξουσία εκκλησιαστική) έρχονται λοιπόν προκλητικά (σαν δημόσια πρόσωπα) και μας την τρίβουν στη μούρη, ξεδιάντροπα, την βρωμιά τους αυτή! Να το δεχτούμε αυτό αδιαμαρτύρητα;

Ξέρουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, και επικρίνουμε και εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας γι αυτό (δεν ζητάμε προσχήματα δικαιολόγησης), αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί που μετανοούμε, και όχι αμετανόητοι σανδαλοποιοί όπως πολλοί από τους μεγαλοπαπάδες μας! Αν εκτραπούμε και εμείς, και μάλιστα δημόσια, αν γίνουμε και εμείς τόσο πωρωμένοι που δεν θα το καταλαβαίνουμε από μόνοι μας το πόσο χαμηλά έχουμε πέσει, ε, τότε θα πρέπει, ρε φίλε, να δεχτούμε με ευγνωμοσύνη τον έλεγχο.. αυτόν τον αφυπνιστικό και σωτήριο έλεγχο (που εσύ τον λες διαπόμπευση), αυτόν που θα μας κάνει (αν μας έμεινε δράμι από τσίπα) να διαισθανθούμε τη γύμνια μας!»

Να σου πω πώς τον γνώρισα, και, εγώ τον πατέρα Αυγουστίνο;

Καλημέρα, Σταυρούλα! :-)

Να σου πω πώς τον γνώρισα, και, εγώ τον πατέρα Αυγουστίνο;

Εγώ, είχα στην ενορία μου κατηχητή τον φοιτητή τότε, Δημήτριο Αεράκη (τον σημερινό μέγα ιεροκήρυκα π. Δανιήλ, τον Αρχιμανδρίτη) που ήταν μαζί με τον συμφοιτητή του τον Νικόλαο Νευράκη, διδάκτορα της θεολογίας σήμερα.
Ήταν το 1957, τότε που τέλειωσα το δημοτικό σχολείο στη Δάφνη (Καταπόδι, τότε) Αθηνών οπού είχα γεννηθεί. Πιο πριν είχα κατηχητή τον γείτονα μου, τον θεολόγο Νικόλαο Δρόσο, τον σημερινό Επίσκοπο Καρπενησίου!..

Μετά (το δημοτικό), μετακομίσαμε (προσωρινά, αρχικά, για καλοκαίρι) στη Σαλαμίνα όπου όμως τελικά μείναμε μόνιμα αρκετά χρόνια. Τότε λοιπόν στα παιδικά μου χρόνια, και στην αρχή της εφηβείας μου, είχα συμπαραστάτη εκεί στην ερημιά (ήταν σαν χωριό τότε το νησί) τον Αεράκη με μια αδιάκοπη και τακτικότατη (καθημερινή, να σου πω;) αλληλογραφία που είχαμε, η οποία συνεχίστηκε ακόμα και όταν εκείνος τέλειωσε το Πανεπιστήμιο και πήγε στρατιώτης!

Κάποια μέρα, ο Αεράκης μου έστειλε μια «Σπίθα».. ξέρεις, το προσωπικό δημοσιογραφικό όργανο του πατρός Αυγουστίνου του οποίου υπήρχε ανέκαθεν πνευματικό παιδί ο π. Δανιήλ Αεράκης. Το φύλλο αυτό της «Σπίθας», λοιπόν, είχε τίτλο «Ελλάς: 300.000!» και αναφερόταν στον ισχνό εκκλησιασμό στον οποίον συμμετέχει μόνο το 2% του ελληνικού πληθυσμού. Το άρθρο ανέλυε τους λόγους της αποχής των χριστιανών από τον εκκλησιασμό. Λόγους για τους οποίους είμαστε υπεύθυνοι εμείς (σαν κακοί χριστιανοί), αλλά και λόγους για τους οποίους ήταν υπεύθυνοι οι ποιμένες της εκκλησίας, οι κακοί ιερείς που με τα σκάνδαλα ή με την αδιαφορία τους ή με τον τρόπο που ιερουργούσαν κρατούσαν τους πιστούς μακριά από τον τακτικό εκκλησιασμό. Αυτό το δεύτερο, με συγκλόνισε! Ποιος είναι αυτός, αναρωτήθηκα, που τολμά να γράφει για τα κακώς κείμενα στην εκκλησία; Τότε πρόσεξα ότι κάτω από τον τίτλο της μικρής αυτής εφημερίδας (τίτλος «Χριστιανική ΣΠΙΘΑ», υπότιτλος «ήρθα να βάλω φωτιά στη Γη»), υπήρχε ένα όνομα, το όνομα του έκδοτη και συγγραφέα: Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, ιεροκήρυκας Αρχιεπισκοπής Αθηνών!
Έστειλα τότε στον φίλο μου τον Δημήτρη Αεράκη μια επιστολή, στην όποια εξέφραζα τον ενθουσιασμό μου για το άρθρο αυτό, και η απάντηση του ήταν να με προσκαλέσει να τον ακούσω κιόλας τον π. Αυγουστίνο, και να τον γνωρίσω προσωπικά, εκεί στην Αθήνα στα ειδικά κυριακάτικα κηρύγματα για νέους που έκανε, στην Ακαδημία Πλάτωνος, Παλαμηδίου 76, στην αίθουσα ενός δικού του ιδρύματος. Οι ομιλίες γίνονταν απόγευμα, και εγώ νεαρός σπουδαστής τεχνικής σχόλης τότε, με κοντά παντελόνια ακόμα, ξεκινούσα από το σπίτι μου (ήταν η πρώτη μου έξοδος!) κάθε Κυριακή μεσημέρι.. Έπαιρνα το καραβάκι από τη Σαλαμίνα, και έφτανα απόγευμα στην Αθήνα για να παρακολουθήσω τις ομιλίες του π. Αυγουστίνου!

Τόση εντύπωση μου έκαναν οι ομιλίες αυτές, που τις αποστήθιζα και τις αναπαρήγαγα μετά λεπτομερώς σε συναδέλφους μου (νεαρός πια, το 1960, 1962) στο σχεδιαστήριο στα Ελληνικά Ναυπηγεία (Νιάρχου, στον Σκαραμαγκά) όπου τότε (απόφοιτος) εργαζόμουν, τις αναπαρήγαγα στις συζητήσεις που κάναμε στην διακοπή για το μεσημεριανό φαγητό!..

Η συνέχεια ήταν πιο εύκολη (από πλευράς απόστασης), όταν αμέσως μετά επιστρέψαμε οριστικά από τη Σαλαμίνα, στο σπίτι μας στη Δάφνη, στην Αθήνα, διότι στο μεταξύ γράφτηκα, μετά από προτροπή της υπηρεσίας μου στα Ναυπηγεία, γράφτηκα σε ανώτερη σχολή (στη Σιβιτανίδειο), ..και ήμουν ο πιο τακτικός ακροατής των κηρυγμάτων του π. Αυγουστίνου, που γίνονταν πλέον σε νέα αίθουσα στο νεότευκτο τότε κτίριο της οδού Ζωοδόχου Πηγής 44, στα Εξάρχεια.

Σε κάποια φάση δε (στα μισά της δεύτερης αυτής φοίτησης μου), μου ανέθεσαν και το κατηχητικό έργο: Σκληρή δουλειά (όλη μέρα στα Ναυπηγεία στον Σκαραμαγκά), το απόγευμα μέχρι αργά τη νύχτα στη σχολή (στην Καλλιθέα, στην νέα τετραετή φοίτηση μου, όπου και εκεί έπρεπε να είμαι πρώτος και του βαθμού 20), και την Κυριακή στο Κατηχητικό (στον Εσταυρωμένο στο Αιγάλεω) στο μάθημα για το οποίο προετοιμαζόμουν επιμελώς όλη την εβδομάδα!..

Αλλά σε κούρασα! Γι αυτό, περισσότερα για το Κατηχητικό μου, περισσότερα για τον π. Αυγουστίνο που έγινε μετά Επίσκοπος Φλώρινας, αλλά και για το βιβλίο του, το «Ακόλουθα Με», θα σου πω άλλη φορά.

Φιλικότατα,
Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Τετάρτη, 26 Μαρτίου 2008 9:22 πμ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ έγραψε:

Καλημέρα Σταυρούλα! :-)

Όταν λες «σελίδες», θα εννοείς προφανώς τα θέματα του παρόντος ιστολογίου, έτσι;

Γιατί όμως λες ότι διαβάζοντας με, «πέφτεις», σε προβληματισμούς; Εμείς δεν θέλουμε να πέφτεις όταν προβληματίζεσαι για τέτοια θέματα, αλλά αντίθετα να ξεσηκώνεσαι, από ιερά αγανάκτηση!..

Κατανοώ βέβαια ότι αισθάνθηκες άσχημα από την κριτική μου, για το γεγονός ότι οι μακαρίτες ιερείς συγγενείς σου ασχολούνταν, και, με την γεωργία (όπως λες). Ήταν όπως θα λέγαμε σήμερα «διπλοθεσίτες». Δεν ήταν και τόσο «απλοί» (όπως λες), διότι «ή πάπας, πάπας ή ζευγάς, ζευγάς», λέει ο σοφός λαός μας!..

Εσύ Σταυρούλα, εσύ που αναρωτιέσαι και λες «ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος του έγγαμου παπά με παιδιά σήμερα», τι απάντηση δίνεις; Ποιος είναι ο ρόλος του; Να αισθάνεται σαν ένας κομπιναδόρος επαγγελματίας, και αυτός, ένας μιζαδόρος, όπως πολλοί άλλοι σε άλλα (δημοσιοϋπαλληλικά κυρίως) επαγγέλματα; Να αισθάνεται ένας έμπορος του πιο αισχρού είδους, ένας έμπορος ο όποιος δεν πουλάει κάτι νόμιμα, αλλά «πουλάει» σαν τον «παράνομο» Ιούδα, προδίδει για 30 αργύρια («τυχερά» κλπ) τον Χριστό;

Εσύ Σταυρούλα, θεωρείς επάγγελμα ή λειτούργημα την ιεροσύνη; Οι δικοί μας ιερείς, είναι δημόσιοι υπάλληλοι, και ως τέτοιοι (με την πιο κακή έννοια του όρου) αισθάνονται και συμπεριφέρονται, δυστυχώς!..

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Ο ρόλος του κάθε παπά είναι καθαρά πνευματικός. Πρέπει να εξαρτάται από την αγάπη των πιστών και όχι από μια δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα. Πρέπει να ανήκει στον Χριστό και στην εκκλησία Του, και όχι στον μαμωνά και στον Καίσαρα.

Χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας λοιπόν!

Τι είσαι; Παπάς είσαι; Τι δουλειά κάνεις για να ζήσεις; Σκουπιδιάρης, γιατρός, μανάβης, κουλουράς; Δεν με νοιάζει! Έμπορο στην εκκλησία δεν σε θέλω! Τέλειωσε την εργασία που σου αποδίδει τα προς το ζην, βάλε μετά τα ράσα και έλα στην εκκλησία για να εκπληρώσεις και τα καθήκοντα σου ως ιερέας!

Ο απόστολος Παύλος, αν και μορφωμένος, έκανε τον σκηνοποιό, εργαζόταν σκληρά, δεν ήθελε να επιβαρύνει το ποίμνιο, και έβγαζε λέει χρήματα για τον εαυτό του και για τους συνεργάτες του ώστε να μην του πει κάνεις ότι εμπορεύεται το λόγο του Θεού!

Τέτοιους ιερείς θέλουμε Σταυρούλα! Ιερείς σαν τον απόστολο Παύλο! Δεν υπάρχουν τέτοιοι χαρακτήρες; Τότε να μη γίνουν ποτέ ιερείς!

Ο πατέρας Αυγουστίνος έλεγε ότι καλύτερα να έχουμε «δίψα» για ιερέα (όπως στα μέρη που είναι δυσεύρετοι οι ιερείς) παρά να έχουμε «αηδία» για ιερέα, όπως στις πόλεις όπου έχουμε μαζεμένους πολλούς ιερείς σε μεγάλες και πλούσιες ενορίες, ιερείς χριστέμπορους τις πιο πολλές φορές!!!..


ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΘΕΜΑ:

Θέλετε στην κηδεία (ή στο μνημόσυνο) Δεσπότη;

Κάτω τα χέρια από τον Μιχαλόπουλο

Κάτω τα χέρια από τον Μιχαλόπουλο

Διαπιστώνω με θλίψη ότι ορισμένοι ενοχλούνται από τον ιδιαίτερα καυστικό λόγο του Παναγιώτη Μιχαλόπουλου. Διάβασα ότι δέχεται απειλές και θέλω να του εκφράσω δημοσίως τη συμπαράσταση μου. Ο κ. Μιχαλόπουλος αξίζει κάθε τιμής γιατί όχι μόνο έχει ονοματεπώνυμο αλλά διεύθυνση και κινητό τηλέφωνο στο μπλογκ του. Δηλώνει μάλιστα ευθαρσώς και την ιδιότητα του :

Παναγιώτης Γεωργίου Μιχαλόπουλος
ΕΛΛΗΝΙΚΟ - ΑΘΗΝΑ - Τηλέφωνο: 698 2331071

Το προφίλ μου
Χριστιανός Ορθόδοξος. Παλαίμαχος Κατηχητής πτυχιούχος Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (δια χειρός Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Κοτσώνη). Χειροθετημένος Αναγνώστης (δια χειρός Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη)."

Οι εκκλησιαστικοί άνδρες που ενοχλούνται θα πρέπει να συμβιβασθούν με την ιδέα ότι θα αντιμετωπίζουν από εδώ και πέρα τον καλόπιστο έλεγχο και δεν θα μπορούν να κρύβονται.

Ας ξεχάσουν λοιπόν τις παραδοσιακές πρακτικές και τους υψηλούς προστάτες.
Η λογοκρισία εδώ είναι αδύνατη όσο κι αν επιχειρήσουν να τρομάξουν και να φιμώσουν τον οποιονδήποτε Μιχαλόπουλο.

(Αναρτήθηκε από ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΜΑΪΛΗΣ)
http://ecclesianet.blogspot.com/2008/03/blog-post_4613.html

Με απείλησε ακόμα και για τη ζωή μου...

ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ έγραψε
Παρασκευή, 20 Ιουνίου 2008 1:26 πμ:

Είναι ελεύθεροι λοιπόν να γράφουν εδώ, σε ένα ελεύθερο βήμα, αν και κάποιοι από αυτούς προσπάθησαν να με φιμώσουν από την αρχή (στο μπόγκ μου το "ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ" στο παθφαηντερ, χώρο του δημοσιογραφικού οργανισμού Λαμπράκη).

Ζητούσαν να αποκλειστώ από το φόρουμ, να καταργηθεί το κλαμπ μου, και φυσικά να πάψω να γράφω και εδώ (στο μπλογκ του παθφαηντερ) που τους έτσουζε πιο πολύ από όλα.

Ορισμένους από αυτούς, εγώ τους ονομάζω «χριστιανο»φασίστες!

Ένας μάλιστα από αυτούς που ενοχλήθηκαν, πριν από λίγο καιρό, με απείλησε (με μέηλ), εμμέσως πλην σαφώς, που λένε, με απείλησε ακόμα και για τη ζωή μου διότι έγραψα κάτι (χιουμοριστικό κυρίως, για τον πατριάρχη Αλεξάνδρειας).

Με απείλησε με ένα χυδαίο μέηλ του οποίου μετά από έρευνα ανακάλυψα τον αποστολέα, ότι επρόκειτο δηλαδή για τον αρχιεπίσκοπο του Γιοχάνεσμπουργκ!


http://xairete.blogspot.com/2008/07/blog-post_3790.html